Komende woensdag 12 juni zal er weer een commissievergadering zijn in het gemeentehuis van Lisse, waarbij de bouwplannen van de gemeente voor de Ruishornlaan 21 worden besproken. Dit is de laatste commissievergadering voordat de gemeenteraad er 20 juni een klap op wil geven. Tijdens de eerdere raadspresentatie op 16 mei ontstond echter rumoer over de communicatie-aanpak m.b.t. Ruishornlaan 21. Veel omwonenden voelden zich niet gehoord en hadden geen reacties gekregen op vragen of inbreng.
Voor ons reden om terug te grijpen naar de communicatieaanpak die de gemeenteraad maart 2023 heeft vastgesteld, mede omdat het traject daarvoor beroerd was verlopen. In dit plan wordt het ‘van belang’ genoemd om samen met belanghebbenden op te trekken. In het plan wordt per stap genoemd wat de communicatie-aanpak zou moeten gaan worden. Als we dit communicatieplan nalezen, blijkt dat er in de praktijk nauwelijks iets van terecht is gekomen van deze beloftes aan de gemeenteraad en omwonenden.
De eerste stap van het communicatieplan was een bijeenkomst in juni 2023, waarmee een nieuwe start moest worden gemaakt. Er werden diverse spelregels afgesproken, zoals:
- ‘We nemen elkaar serieus’.
Helaas. Omwonenden zijn nog steeds niet serieus genomen. Inhoudelijk vragen blijven onbeantwoord, inhoudelijke gesprekken worden geweigerd en beloofde reacties blijven uit. Het dwingt omwonenden tot WOO-verzoeken om toch nog informatie boven tafel te krijgen. - ‘We denken in mogelijkheden’.
Ook dit blijkt nergens uit. De gemeente Lisse is star en houdt vast aan haar eigen plan. Het voorstel van omwonenden om beperkte aanpassingen te doen aan het voorkeursscenario van de gemeente, worden zelfs genegeerd.
De tweede stap van het plan is zelfs volledig overgeslagen. In deze stap zou ‘met elkaar’ bepaald worden wat de rol van de verschillende betrokkenen zou zijn in het komende traject. Ook de weegfactoren, invloed van betrokken partijen en toekomstige bewoners zou hierin benoemd worden. Dit had moeten resulteren in een participatievoorstel waarbij voor iedereen duidelijk was welke rollen er zijn, welke invloed en op welk moment dat mogelijk zou zijn. Hiervoor zouden in een periode van 6 weken interactieve werksessies onder begeleiding van een expert worden georganiseerd. Deze hebben echter nooit plaatsgevonden.
Stap 2 was echter een randvoorwaarde voor stap 3. Daardoor was nooit duidelijk welke invloed we als bewoners konden hebben en welke vragen we mochten stellen. Kritische vragen werden zelfs afgekapt. Wel werden we geconfronteerd met moodboards met een luxe rooftopbar, een fitnessruimte en een gezamenlijke werkruimte met een receptie in het starterscomplex. En we mochten reageren op een onrealistisch plan om een flat van 10 hoog neer te zetten. Onze concrete voorstellen voor een gebouw van 4 hoog werden resoluut afgewezen als ‘te duur’. Meer kregen we daarover niet te horen, hoewel in de communicatie-aanpak nog werd aangegeven dat het voor het creëren van begrip belangrijk is dat de consequenties van keuzes worden afgezet tegen de financiële situatie van de gemeente. Maar elke keer als omwonenden een suggestie deden of een alternatief voorstelden met financiële gevolgen, dan werden die altijd beantwoord met “te duur” of “dat is geheim, omdat het marktgevoelige informatie is.”
Er is al helemaal nooit met elkaar gesproken over hoe de gebouwen eruit komen te zien en wat bijvoorbeeld de positionering ervan is, terwijl dat voor de omgeving juist belangrijke punten zijn. De gemeente heeft alleen zelf tekeningen gemaakt. Onze inbreng is beoordeeld en aangepast zonder het door ons meermaals gevraagde gesprek daarover. Daardoor hebben we nooit de gelegenheid gekregen om te praten over wat wél kan. We zien ook dat in de belangenafweging het belang van de verkoopbaarheid door de gemeente steeds voorgaat, boven groen en zaken als uitzicht, positionering en dergelijke. Maar hoe wordt directe inkijk en geluidsoverlast richting de bestaande flats gewogen?
De vierde stap van de communicatie-aanpak betreft de uitvraag aan ontwikkelaars over de haalbaarheid van de plannen. In het plan staat ‘dat het voor het proces van belang is dat de uitvraag naar de ontwikkelaar transparant verloopt met de deelnemers aan de vorige stappen. Zo zien en horen zij wat er met hun belangen wordt gedaan en tegen welk ander belang dit wordt afgezet.’ Dit is echter allesbehalve transparant verlopen. Via een WOO-verzoek kwamen we erachter dat deze uitvraag al had plaatsgevonden, maar ook daarin konden we weinig terugvinden van onze inbreng. Alleen de voorkeursvariant van de gemeente is uitgevraagd. Via een nieuw WOO-verzoek proberen we de reacties op deze uitvraag alsnog te achterhalen, want die zijn opnieuw niet gedeeld.
Onlangs heeft wethouder Langeveld weer aangepaste plannen naar de gemeenteraad gestuurd. Deze zullen dus woensdag behandeld worden in de raadscommissie. Maar met ons zijn ze niet gedeeld, laat staan besproken. Ook de beoordeling van onze inbreng is nooit met ons afgestemd. Ook wij moeten deze stukken van de website van de gemeente halen. Langeveld heeft overigens wél een van onze initiatiefnemers gevraagd om het participatieproces met haar te evalueren. Wij hebben aangegeven dat we als omwonenden na drie jaar nog steeds openstaan voor een inhoudelijk gesprek, maar dat we niet iets gaan evalueren dat niet eens heeft plaatsgevonden. Uit een vertrouwelijk intern document van de gemeente bleek ons al dat de gemeente geen enkele vorm van participatie wil.
Dit betekent dat er een spel wordt gespeeld over de hoofden van de burgers, waarbij de gemeenteraad toekijkt. De bedoeling van participatie is immers om in goed overleg onnodige tegenstellingen te voorkomen, zodat nieuwbouwprojecten relatief snel kunnen worden gerealiseerd. Nu bereikt de gemeente het omgekeerde en worden wij gedwongen om eindeloos energie te steken in het halen van ons recht. Starters zijn hier uiteindelijk de dupe van en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Maar dat is een keuze van de gemeente Lisse.
Je mag toch hopen dat de gemeente in de toekomst niet zo met haar burgers blijft omgaan.
